Onlar ilkbaharda yeni açmýþ papatyalardý, Yeþil çimenlerin üstünde, küçük ve güler yüzlü Ortalarýnda Güneþ gibi parlayan bir sarý Ve lekesizdi bembeyaz yapraklarý... Yaðmurlarda ýslanýr, mutlu olurlardý, Sonra güneþte kururlar, yine mutlu olurlardý. Onlar hiç gül olmadýlar gülistanlarda, Yakalara da takýlmadýlar menekþeler gibi Hiç üzülmediler, hep yerde ayak altýnda kalmaktan bile Öylece yaþadýlar yeþil çimenler arasýnda, Gelinciklerle el ele...
Onlar, bomboþ bir yolda yürüdüler hep Ne bir çiçek, ne bir kuþ sesi Bir ellerinde sapý kopmuþ, fakat kokusu çok asil bir karanfil, Öbür ellerinde delik bir torba dolusu umut Ve üzerlerinde hep, kapkara, uðursuz bir bulut... O bulut hiç yol vermedi Güneþin oklarýna Ve hiç ýþýk vurmadý onlarýn baþlarýna, aydýnlanmadýlar, Hep o koyu gölgede kaldýlar... Yolun nereye varacaðýný bilmiyorlardý, “Bu yol doðrudur, yürüyün” denmiþti onlara, yürüyorlardý... Arada bir aðaç altýna gizlenip sarýldýlar birbirlerine, Gencecik yüreklerinde tertemiz aþklar yaþadýlar Ya da yaþadýklarýný sandýlar. Sonra yine yürüdüler, çatlamýþ tabanlarýyla, taþlarda sekerek Ve o delik torbadan ümitler dökerek...
Onlar, bir meydanda toplanmýþlardý; karþýlýklý iki gruptular. Aslýnda, hepsi onlardandý, hepsi “onlar”dý, Birbirlerine önce yumruklarýný, sonra kurþun sýkýyorlardý Birer kitap okumuþlar, dünyayý çözdüklerini sanýyorlardý En bilge tavýrlarda aldanýyorlardý. Bir yanda “enternasyonal”, öbür yanda “nasyonal sosyalizm” Ve yukarýda gizlenmiþ, sinsi sinsi gülüyordu onlara “Emperyalist kapitalizm”... Birbirine kurþun sýkýyordu, kandýrýlmýþ ve inanmýþ baþlar, Oysa Atatürk Anýtýný yaralýyordu attýklarý taþlar... Ellerindeki sapsýz karanfillerin kokularý sökülmüþtü, Delik torbalarda hiç ümit kalmamýþtý, hepsi dökülmüþtü...
Onlar þimdi sararýp kurumuþ papatya yapraklarý, Dökülen umutlar, yeþermemiþ ve yeþermeyecek tohumlar gibi Öksüz býrakmýþ kýraç topraklarý... Onlar þimdi þaþkýn, onlar þimdi mutsuz, onlar þimdi piþman, Onlar, hakkýný ödeyemedikleri topraklara mahcup, onlar periþan! Dahasý, onlar yeþermek için bahar da beklemiyorlar, onlar umutsuz O aðaç diplerinden kalmýþ bir hatýradýr þimdi tek övünçleri Sevgilinin kokusu kurumuþ dudaklarýnda Susadýkça anlarýz, Aslýnda, “onlar” hepimiz Ve biz,”onlar”ýz...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.