Gürgenler yurdunda hazan mevsimi,
Renkler solmakta,
Serçeleri titreten güzün ayak sesleri,
Yokluðundan soðuk nefesiyle teþrif etmekte yine.
Önce sararýyor nebat, sonra da ölüveriyor birden.
Ben yine ayný, her mevsimdeki gibi,
Boþ bakýþlarýmla dalýyorum düþüncelerime.
Ýçimde biriken damlalar taþýyor.
Gözlerim ötelerin hasretini yaþýyor.
Bu feveran sürükleyip götürüyor ardýndan hayallerimi.
Siyahýn tonlarýna karýþýyorum yine.
Hatta hiç çýkamýyorum bu gri zindanlardan.
Örselenmiþ, tutsak edilmiþ bir sevecenliðin,
Kurtulmayý dahi dilemeyen kabulleniþiyle,
Bu hüzne ve karanlýða razý olmuþum.
Bu limanda ezelden beridir bekliyordum seni.
Öyle ki artýk bekleyiþlerimin bir sebebi de yoktu.
Ýçine düþtüðüm çýkamadýðým bu melankoli,
Fýtratýma nakþetti hüznü.
Yüzümde derinleþen çizgiler,
Ýçimde kanayan ezgiler,
Benimle beraber seni de soldurmuþ gibi.
Boþ ver, bana bakma sen.
Mevsimden hep bunlar.
Bu sonbahar bende bir þeyler hep ölür.
Belki de her þey ölür benimle.
Bir tek sen kadim sevginle nefes almaya devam edersin yüreðimde.
Hayatýmdaki ömrümdeki bahçemdeki tek güzel renksin sen.
Gök gözlerin, altýn saçlarýn, nurlu yüzünle karanlýðýmý kýran,
Nahif sesin, içten gülüþün ve dünyayý takmayan tavrýnla kasvetimi daðýtan,
Gözümün nuru bebeði,
Ýyi ki varsýn.
Yaþamýma deðer katan güzel,
Yine bir ikindi vakti,
Sislerin içinden çýk da gel.
...
Z.TERZÝOÐLU/13.11.2017
...