ÇOCUKÇA İŞTE

Çocukçaydý yaþadýklarýmýz
Yazdýklarýmýz çocukça
Gülüþlerimiz aðýtlarýmýz ne varsa.
Hepsi çocukçaydý.
Büyüdük sandýðýmýzda çocuk kalmýþýz.
Bizim hikayemiz büyüktü hemde çok büyük.
Hayallerimize kimseler yetiþemezdi.
Ýþte biz o zamandan beri böyleyiz.
Hep çocukça kalmýþýz.
Ýtilmiþiz çoðu zaman
Ama susmak gerektiði için susmuþuz.
Açlýðýmýz hiç dert deðildi ki.
Aþinaydýk ona da.
Bir tepsi lapa yetiyordu hepimize.
Üstte yok baþta yok.
Ama ama isyanda yok.
Çocukça deðil mi.
Annelerimiz, babalarýmýz da vardý bizim.
Onca yokluða raðmen vardýlar.
Gülüþlerinde aðlama vardý sanki.
Konuþurken yutkunup dururdular.
Zoraki bir gülümsemeyle bir kaç güzel söz yeterdi bize.
Çocukça inanýrdýk.
Ýnanýrdýk ya ýþýklar sönene kadar.
Sonra için için aðlardýk hep birden ama habersiz.
Çocukça bir hayat yaþadýk hep birlikte.
Kimselere demeden.
Biz bize yeteriz dedik yýllardýr yetmemiþiz.
Ne yazdýklarýmýz kaldý dünden bugüne.
Ne de çocukça gülüþlerimiz.
Sahi biz hiç gülmedik ki.
Ailece oynadýðýmýz bir oyundu.
Þimdi o sahneler yok artýk.
Gülüþler yok.
Çocukluk yok.
Yaþadýk bilmeden çokça ama çocukça biz
Bir zaman ayný sofrada.
Eksilirken sayýmýz gülüþlerimiz yetimleþir.
Daðýlýrýz damla damla gözlerden dökülürüz.
Yaþ olup akarýz birlikte.
Biz bir aileyiz
Çocukça bir hayaldi hiç yaþamadýklarýmýz.
Düþlerimiz yaþlandý biz gibi.
Gülüþlerimiz de yitip giderken.
Biz iþe biz.
Biziz iþte.


Sosyal Medyada Paylaşın: