Hep ýssýz yerlerde mi durur
ah bu yelkovanlar.
’Çocuk olmak için dokuz ay
insan ölmek için bir ömür ’ mü beklenir.
Arkamda biriken gölgelere baktýkça
Son kullanma tarihini geçirmiþ
hiç bir þeye
öksürüp durmazdým dolu dolu.
Dönekler geçidinden geçerken
kemiklerini yitirmezdi ölüler
vagon dolusu.
Cesur otobüs camlarýndan
bakmazdým yaðmur yüklü gözlerle.
Uçurmadan hayalleri gökyüzüne
kare kökünü almazdým sevdalarýn.
Yolunu þaþýran rüzgar
misafir olmazdý yüzümde.
Bir selamýna yenilmezdim
hasret adlý çiçeðin.
Hüzne kesmezdi yýldýzlar
melodisini yitirdiðinde.
Vefalý bir dost gibi
gelmiyorsa beklediðim sabah.
Ölüme hüküm giyiyorsam
geçince yüreðimin üþümesi
Eklem yerlerimi acýtýyorsa
gençlik düþlerim.
Bir sopayla çiziyorsam karlarýn üzerine
sonsuzcasýna birlikte olacaðýmýz odayý.
Verilen sözlerin hiçliðinde
baþý dizimde uyuyan
denizler dolaþýyorsa içimde.
Bir çiçek oluyorsam kendi ülkemin renginde
yer yüzü demetinde.
Hançer gibi saplanan sözcüðü
hala duyumsuyorsa soluðum.
Kar yaðýyorsa güneþli kirpiklere
kime aittir bu ülke kýþ gelince
söyle kime..?
Fotoðraflarýn bile küsmüþ anýlarýna
Sen bana üþenirken;
sýðýrcýklarýn daðýttýðý akþamýn
sesiyim ben hala..
ferdaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.