ACIMASIZ ZAMAN

Bu günün küçükleri cici yavrular,
Yarýnýn büyükleri ’siz’ dediklerinde,
Gökteki yýldýzlara ev kurmak neyse,
O denli uzaktý bu sözler gerçeklerden bana,
Yemin ederim hiç gelmezdi de aklýma asla,
Birgün er geç kýrkbeþime geleceðim de...

Saatler, günler, aylar ve yýllar,
Unutulmaz bir gecelik aþklar misali,
Selam vermeden ve hatýrda sormadan,
Yolcular indirip yeni yolcular alan,
Telaþlý trenler gibi geçip gidiyorlar...

Ne yalvarmam yakarmam,
Ne dualarým, asla...
Vurmak istedim ama vurmadý kurþunlarda!
Oysa ne tatlar katýp, ne keyifler vermiþtim,
Ne hatýrýmý saydý benim, ne kýymet bilmedi asla!
Dur durak da demedi, hýzla geçen hain zaman.

Geldik iþte artýk ömrün sonuna,
Bastýk artýk zamanýn son basamaðýna da,
Dur arýzalan biraz, benim içinde oyalan,
Yavaþla ne olur, yavaþ geç ey zaman!
Bunlar son çiçekler ve son kelebekler belki,
Bu çeþmeden içilen son damla su belki de,
Ve göðe bakýp alýnan belki son nefes de bu..

Çok yoruldum iki gözüm, ne olur biraz dur;
Birkaç saniyeden sonra ise, hep dursan da olur...

Yalçýn Öner
Mersin, 2019
Sosyal Medyada Paylaşın: