Acının Temeli Yok
Dövüþmek için kendimle
Yollardan geçiyorum, hiç durmadan.
Kum kokulu,
bayatlamýþ gümüþ balýklarýnýn kuyruk izleri var tenimde.
Sýrtýma ha indi ha inecek
Ruhumun naaþý kokan sýrýklar var,
Her köþenin baþýnda.
Köprü altýnda periler günah iþliyor.
Kýzýl sular akýyor iki taþlýk arasý soðukluktan.
Elmanýn armuta küstüðü zamanlardayým.
Çýkmýyor ortaya korumak adýna sakladýklarým.
Her yerden kovaladýðýn tinler
Çarpýyor kaçýþýrken birbirlerine.
Kükreyen bir ezan sesi bulaþýyor,
Aðaç altýnda gizlice seviþen çocuk dudaklarýna.
Uyanabilsem keþke,
Uyanabilsem ve kussam,
Gýrtlaðýmda nefes engeli,
Hüzzam makamý ses tanelerini.
Kutsal gözleri dolduruyor zaman,
Boþaltýrken susamýþ organlarý.
Ýçimde hiç durmadan daralan bir y-ara.
Küçülmek adýna deðil.
Ýçime sarkýt baðlýyor kan pýhtýlarý.
Ben en çok kýrmýzýyý severdim.
Ýki sözü bir y-araya getirdim yine:
Baba.
Aklýmdaki örümcek
Baðlýyor ruhumu , sonsuz bir ahenkte
özenle ördüðü aða.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.