Eşik

Anladým;
Yolculuðum bitmeden bitmeyecek
Yolun baþýnda üzerime yapýþan hüzün
Anladým;
Sýkýcý bir filmi kapatýr gibi çekip gidilmiyor
Nefesin týkansa da öykünden...

Pencereden bakar gibi bakamýyorum ne yapsam,
Dünyanýn toz dumaný içine bulanan hayata
Ve eksilen varlýðýma aldýrmadan
Yorgun kanatlarýma eklenen aðýrlýða

Ne kadar güçsüz ve yorgunsa
Çocukken kanatlarým,
Ayný acemilikle karþýlýyor fýrtýnayý dallarým,
Çünkü;
Gittikçe güçlendirmiyor artýk
Ruhuma eklenen yükleri hayatýn.

Zaman saðýr,
Bedenim ve
Öyküm de saðýr
Hepsi bana raðmen iþleyen
Bozuk bir saat kadraný gibi
Salýnmada aðýr aðýr...

Kaynaðýndan kopmuþ
yalnýz bir su damlasý gibiyim
Kanal týkalý
Bu yüzden duyamýyorum
Belki de okyanusun dingin sesini

Er geç hiçlik deryasýna erer
Bütün damlalar
Mesele ;
Aslýný ve özünü hissetmekte...
Elbet dinlemektedir
Söyleten

Bir eþik var sanýyorsun;
Gölgesinde tüm yaþanmýþlýklarýn
Sabit dinginliðini arýyorsun
Sonbahar renginde de olsa yaþýnýn

Oysa,
Yanlýþ beklentilerin çocuðu hüznün,
Çünkü ruhun derisidir keder...
Sonsuz dinginliðe aradýðýn geçit,
Ne arasýn her þeyin fani olduðu iklimde?
O eþik;
Can emanetini teslim ettiðin yerde...








Sosyal Medyada Paylaşın: