Bir düþ sabahýydý yýllar
penceresinden bakarken yarýnlar
tamirci kokusuydu babamýn elleri
her gününü bize adayan…
…
babam ve dört þövalyesi…
en solda ki Mustafa
sýký sýký tutundu hayata
demirleri kavradý
çocukluðundan kalma alýþkanlýkla
maden mühendisi olacaðýndandý belki
babamdan el aldý sanki…
siyah kazaklý aðabeyim Mahmut
dalgacý Mahmut, muzipti çehresi
mahalleli yaka silker
incecik parmaklarýna saklýymýþ meðer
karikatürist oldu
hala çizer hayatýn dramatik yüzlerini…
tiþörtü beyaz olan en büyüðümüz
mülayim çehresiyle en kibarýmýzdý
deniz kokardý düþleri
epey uzun yýllar uzaktý Mithat
gemi seferlerinde geçti ömrü
arada gelir görürdük
unuttuðumuz masum yüzünü
hediyeler sererdi önümüze
bereketli elleri…
babam Muhsin Bey
mazot kokardý üstü baþý
üstüpü düþmezdi elinden
her arabaya can verir
motoru saat gibi çalýþtýrýrdý
derdi ki bize, bir gün
bizimde olacak çocuklar
okuyun bir araba alýn bana derdi…
en altta oturan ben
en küçüðüydüm evin en haylazý
anlamazdým ne demek isterdi
okumak ne iþe yarar aklým ermezdi
hala da ermez
ben pazarcý oldum
kýsa yoldan yeþerttim hayatý.
bir gün bu fotoðraf
eski rüzgârlarla aldý götürdü
o eve o günlere
geçmiþin önünde
o pencerede gördüm kendimi
arabada çektim önüne gýcýrýndan
lakin babamýn gözleri durmuþtu çoktan
göremeden son nefesi…
babalar ve oðullardan
eski bir gülüþ
kaldý o günlerden
ve motor kokusunda kayboldu
gözlerimin sesi…