Annemin iki portresi önünde, Emile Nelligan, Çev. Sunar Yazıcıoğlu
Annem, ben onu þu eski portresiyle severim, Genç kýz olduðunda, görkemli günlerinde yapýlan, Alný zambak rengi ve bir venedik aynasý gibi Bakýþý parlayan !
Annem , burada artýk hep ayný deðil ; Kýrýþýklar güzel mermerden alnýný oymuþ ; Evliliðinin pembe bir þiir gibi þarký söylediði Duygusal günlerinin parlaklýðý kaybolmuþ.
Bugün kýyaslýyorum da, ben bu yüzden üzgünüm, Sevinçle kuþatýlmýþ alnýn yanýnda, sýkýntýlý bir alýn, Yýllarýn gün batýsýnda altýn bir güneþ ve bir sis yoðun.
Ama, anlaþýlamayan bir kalbin sýr dolu yaný! Bu solgun dudaklarla nasýl gülümserim ben? Ve gülümseyen resimde, nasýl aðlarým?
Emile Nelligan (1879-1941) Çev. Sunar Yazýcýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
sunar yazıcıoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.