MARTILAR UYURKEN (2)

Gözleri kahve rengi, sanki kestane,
Gülizar benim için eþsiz bir güzellikteydi,
Çünkü onu yaratan bir baþkasýna o güzelliði
Benim gözümden göremeyeceði kadar muhteþem vermiþti.

Hani yýldýzlar vardýr gözler seyre doyamaz,
Baktýkça kendini görürsün,
Eritir içini bir buz kütlesi gibi damla damla...

Hani güneydoðunun pivok çiçeði vardý,
Ýnce gövdesi, süt beyazý dört yapraðý,
Ve tadýna doyamadýðýn bir kökü vardý.
Ýþte Gülizar da bu yenilebilen çiçek gibi,
Sardýkça kýrýlma korkusu dolduran,
Baktýkça hayaller kurduran,
Yedikçe doyumsuzluðu hissettiren bir gerçekti...
Týpký güneydoðunun sýcaðý gibi eritiyordu yüreðimi.

’benim ismim Baver,
Daðlardan geldim bu þehre.
Benim geldiðim yerde pivoklar toplanýr,
Yüreklere merhem olurdu.
Güneþ kavursada tenimi,
Rüzgar daðlarýn tozunu taþýr kýzarmýþ bedenime,
Ve yüzüm o yumuþak meltemlerle gülüþür hep’

Aramýzda kýsa bir sessizlik belirdi,
Gözlerinden uyku damlayan martýlar henüz uyanmýþtý,
Çýðlýklarý rüzgarýn uðultusuyla þiir gibi yankýlanýyordu.
Bir yandan vapurun deniz üstünde süzülüþü,
köpük köpük suyun zerdeleniþ sesi,
diðer yandan sessizliðin verdiði huzur,
Bir muhteþem sabah ki...
Yüreðimde belirgin bir sevinç,
Hiç dinmeyecekmiþ gibi içime süzülen mutluluk,
Ve o mutluluk muhteþem sabahýn gülümseyiþi gibiydi.

Baver günlerdir ayný rüyayý görüyordu,
Geceleri bir yýldýzý seyre dalýp uyuyor,
Sabahlarý gecenin özlemiyle uyanýyordu.
Evet Baver sadece bir rüya görmüþtü,
Yine ayný Gülizar ile, bu sefer gülistan bahçesinde deðil,
Ummanlarýn dalgalý serinliðinde,
Martýlar uyurken tanýmýþtý.

Hani insan en çok geceleri hisseder ya,
Yanlýzlýðýný döker karanlýða,
Saatler ilerledikçe,
Karanlýk soður, yalnýzlýk üþür,
sabahýn koynunda kalýrsýn uyuya.

Ýþte Baver uyandýðýnda bir hüsrandýr!
Sabahýn aðýr uykusu hakimdir gözlerinde,
Fakat kalbini yumuþatan bir þiir süzülüyordu içine.
Bu ses hepimizin günde beþ vakit duyduðu sesti aslýnda,
Ve Baver eline kalemini alýp þu sözleri yazdý.
Çünkü bu sözler alnýný koyduðu secdeye olan sevgisinin,
Rüyalardan daha gerçek olan bir sevgilinin muhabbetiydi.

’Dinle sevgili;
Minarelerden göklere sonsuzluðun çýðlýklarý yükseliyor,
Bir muhabbete haykýrýþ süzülüyor yürekten’ diyordu kendince.

O da biliyordu ki;
Bir insaný zaman iðleþtirir,
Sabýr yetiþtirir,
Sevgi güzelleþtirir.

2. bölüm sonu
Devam edecektir sevgi ve sonsuz saygýlarýmla
ferit karasu

Sosyal Medyada Paylaşın: