GECENİN KOYNUNDA BEN

Bak yine geldi gece tüm matemlerini bürünerek.
Hep soðuktur geceler ýssýz ve derin.
Ben aþýðýyým gece ve karanlýðýn.
Tek tanýðýmdýr benim bense aþinasý.
Anlatýrým kendimi her gece sormadan dinler.
Sanki bir aynanýn karþýsýnda oturuyorum.
Gözyaþlarýma tanýklýk eder örter.
Hüzünlerimi örter kendince.
Her þey aramýzda kalsýn bile demiyorum
Üþüyorum içimde fýrtýnalar koparken.
Ondan sarýlýyorum gecelere.
Yalnýzlýðýmýn tek arkadaþýna sýrdaþýma.
Sarýp sarmalýyor beni alýp koynuna susuyorum.
Soruyorum þimdi kimler var koynunda ben gibi.
Aðlayanlarý düþlüyorum gözyaþlarýmda.
Yada hüzünlerimi paylaþtýðýmda yýldýzlara gülümsüyorum kýskanarak.
Bulutlardan süzülen ýþýklarýný özlüyorum.
Ay ve yýldýzlarýn.
Matemine tanýk oluyorum gecenin.
Bu kadar soðuk olmazsan dayanamazsýn bunca acýya.
Oysa sen karanlýklarda bile huzur verecek kadar güzelsin.
Bense sana sevdalý bir dost.
Akan gözyaþlarýmýn tanýðý sensin.
Bilmez seni kimileri bilemezler.
Sendeki esrarý köþelerinde sahipsiz kalanlarý.
Bir sen birde sende yaþayanlar bilirler.
Onun için herkes sende bir þeyler paylaþýr.
Geceler sessiz ve karanlýk.
Matem bürümüþ her bir yaný.
Gecenin koynunda geceye aþýk bir ben.


Sosyal Medyada Paylaşın: