Ýstanbul’da bir adam bir bardak çayla demli
deðerini yazýyor insan olmanýn
Türkçeyle sarmaþ dolaþ, güzelliðe sevdalý
ismini soruyor bir çiçeðe oldukça meraklý
buðulu beyaz rengine hayran
çiçek satan kadýnlar diyor ki nergis
daðýmýn kokusu kadar tertemiz!
anne derken yüreði gülüyor annelerin
insan eli deðiyor çocuk kalbine
bir dünya özleminde sevgisince güzel ve duru
bakýþlarýnda istiyor gülsün insanlýk
ardýna atsýn kanlý yýllarý bir bir
hakkýný versin þair yazdýðý her dizenin
gerçeði yazsýn yazar
kalksýn, insana vurulan her tür boyunduruk
sevdiðinde saklamaz sevgisini ne yaðmurlu günden
ne kendinden, ne aþktan, ne de Ýstanbul’dan
dilinde çarpar yüreði sevda deyince
üfler dumanýnda sigarasýnýn
ayrýlýklar sardýðýnda kalbinin çevresini
çarpar Anadolu insanýnýn emeði, gücü
buyur eder demli çay masasýna sevgiyi
Ýstanbul eski bir türküde söylenmez
boðazýn sularýnda görür aksini
kýz kulesi deðildir buraya hapsedilmiþ zavallý kýz
önündedir bir simitçi, balýkçý, kitapçý
bir resim gibi durmamaktadýr zaman
kaleminin ucundan not tutar geleceðe
hayal deðildir yaþayan insanlar
isteyen tutar düþlerini eliyle
deðildir uçup konan güvercin
insan isterse beynini besler..
26. 07. 2017 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.