yokluðun varlýðý nefesim, sesim
senin duruþunda b’aþka elifim
kaldýrýr gönlümden dikenli teli
gül inceliðinde naðmedir bülbül
duyulur o ince o naif sesin
kelebek kanadýnda toz mudur o
savrulur uzaða ilk kanat çýrpýþ
alt eder rüzgârý sensiz günleri
ilk rastlayýþ ilk bakýþ gibi cengi
sonsuz maviliðe biter özleyiþ
bakýþýndaki nem ki yalnýz elif
dünyayý seversin ilk dönüþünde
günlerin kurtulur yalnýzlýðýndan
çiçeðin açmayý sürdürür yazda
her an yeni bir tomurcuða durur
gel yine bu temmuz elifin gülsün
yanakta gamzeye öpücük konsun
söz ayný yerinde saz iþvelensin
sönmesin harlansýn yüreðinde har
gönlünde kýzarsýn o solgun narlar!..
23. 07. 2017 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.