Ezelî takdir…

önce kuþlar
sonra yolunu kaybetmiþ aþklar geçti göðümüzden
birbir döküldüler
dündüler…

tirtir titrerken bedenlerimiz
göðe yükseliyorduk parmak uçlarýmýzdan
ve yükseldikçe daðlanýyorduk
kuþ konmaz kervan geçmez umutlarýmýzdan



uçuþan seslerimizin tozlarý
ýþýldayan gözlerimizin arasý
sürdük topraðýmýzý
kimbilir belki
yakalardýk aþký
huzursuz bacak sendromuna
yakalanmasaydý ayaklarýmýz



kanadýk
içimizde koskoca boþluk
bir elimizde iðne bir elimizde iplik
göðü yamalýyorduk
dikiþ tutmayacaðýný bile bile
sol elimizde kalan son maviyle
kendi mezarýmýzý kazýyorduk
ölümsüyorduk
gülümsemek haddimizi aþýyordu…

sen
göðsüne þiirler yazdýðým
kuþlar çizdiðim adam
umutlarýmý baðladýðým son sancaðým

sanatsal aðrýlar peydahlýyorduk
konuþtukça þiir
aklýmýzýn renkleri çoðalýyordu
kapýlarý açýlýrken odacýklarýmýzýn
büyüyordu içimizde su damlacýklarý
ve durmadan yaðýyorduk
kendi içimize
ýslak tablolar süslüyordu duvarlarýmýzý

sen
bulutlu rüyalarýmýn gündüz niyeti
allý pullu düþlerimin
son seferi
hadi gel yeniden sev beni…

sesimizi çaldý rüzgar
ahmakça aðlara takýldý uçurtmalarýmýz
aðlaþýyorduk
yer gök yýrtýlýrken mazinin ensesinde
kýrk haramiler sardý topraklarýmýzý
ayak sesleri yankýlandý kalbimizin iç cebinde
kýrkbin tövbe getirdik
kýrk dereden atladýk
sesimiz yettiðince
haykýrdýk
kabul görmedik
lanetlendik…

sen
terinin tuzlu sularýnda yandýðým
yangýným
aþk gümüþse
hüzün altýndý gözlerinde
ve gözlerin gülümsedi yüzüme

göðümden bir daha geçsene…

karlar ülkesinin nazlý gelinleri idik
buz kadar saðlam
su kadar kýrýlgan
döne döne düþerken
yeryüzü vakitlerine
ayný kaderin göbek baðýndan kesti Tanrý bizi
erimeye mahkumdu
ince
naif
bedenlerimiz
eridik.