Seni Yazamadým; Bu þehre kan düþtü o gün. Ne baþýmda kavak yelleri, Ne annemim gözleri kaldý gözlerimde. Bu þehre kan düþtü o gün. Þahmeranlar halaya durdu meydanda, Yitik bir baþ kaldýrýþýn destansý türküsüydük belki de. Özlemlerimiz vardý iþte, Hem sýladan, hem gurbetten yana... Bir memleket sevdasý tutturmuþ tüm azalarým. Adýn boyalý ellerimle yazýlýrken duvarlara. Gözlerime düþen, bir eylül uzantýsýydý ansýzýn. Sürüldüm kýrlangýçlarýn göçebe ikliminde. Ve küskün býrakýldým matematiðin on ikisine...
Seni Yazamadým; Bu þehre kan düþtü o gün. Ýri tekerli panzerler kuþatýrken gençliðimi. Bileklerimde hasretin bileziði vardý...Hatýrla. Güze denk geldi iþte tefavuk bu...Baðýþla... Oysa memleket tadýnda bir bahar sunacaktým sana, Ellerimde kýrmýzýlarý baharýn, ellerim gül rengine aþina. Diþliler mi bozuk? Yoksa çark, etmedi mi bu düzen? Anlayamadým neydi be anne, belimizi büken...?
Seni Yazamadým; Bu þehre kan düþtü o gün. Ýri çýnarlar devrildi ardýn sýra. Ve titriyordu her yaným, bakarken bir boþluða... Hücum borusu çalarken ömrümün marþýný, Sýradaðlar devrildi “off”larýmda. Hayat dediðin þey ne ki anne, Asýlmak deðil miydi daha on dokuzunda? Ve giderken türküler söylemek deðil mi dar aðaçlarýna. Kaç zemheri küskün kaldý dersin anne, Kaç bahar geldi geçti benden habersiz, Biliyor musun? Bir mektubun kaldý sol cebimde; oda tertemiz.
Seni Yazamadým; Bu þehre kan düþtü o gün. Hazerfan Çelebi’ler kanatsýz uçtu, Martýlar çaldý ekmeðimizi. Sonra martýlar kan kustu... Alaca bakýþlarýyla böldüler hülyalarýmýzý, Oysa memleket denilen nazlý gelinle, süslemiþtik rüyalarýmýzý. Kisrâ saraylarýndan geldi yýlanlar. Ve içimizden doðmuþtu, baþý ezilesi çýyanlar. Fareli köyün kavalcýsý ben deðildim oysa. Ben deðildim ak zülüfe þiirler yazan o adam. Kör bir kurþundu iþte, aha tam þurama saplanan...
Seni Yazamadým; Bu þehre kan düþtü o gün. Dalýnda kurudu yediverenler. Ve hiç söylenmemek üzere, Parmaklýklar ardýna saklandý türküler... Bir þimendiferin, sýralý odasýnda, Üst üste atýlmýþ kanlý et yýðýnlarýydýlar. Ve toplu mancýnýklarda ateþe yollanmýþtýl, Ýbrahim’vari aslanlar... Söylene Nârý zulüm olanýn ateþi yakar mý Ýbrahim’i? Ve üflemekle söner mi asrýn perdesiz güneþi?
Seni Yazamadým; Bu þehre kan düþtü o gün. Yarýnlarýna inat yeniden doðdular, Yarýp çýktýlar umudun rahmini, birer ikiþer. Omuzlarýnda yükseldi ak sutünlü tacmahal, Ve kimse bulamadý nur çehrede hiç muhal. Evet anne! ! ! Bendim gece vakti düþen kapýna, Al kaným ele verdi suçsuzluðumu. Biliyorum... Bendim anne! Ellerimle adýný yazan gökyüzüne. Kusura bakma ne olursun. Senide ortak ettim hüznüme... Þimdi her çocuk, Elma þekeri telaþýnda belki. Benim yerime gülümser mi sana? Her kanatsýz uçurtmaya, Kanat olur mu mavi düþlerim? Ve yeniden barýþýr mýyým on iki rakamýna aritmetiðin.
Seni Yazamadým; Bu þehre kan düþtü o gün. Kýzýlýrmak kenarýnda durmuþum, Yosun kokar gözlerim anne. Her gün bir yanýmý söker ölüm. her gün bir yanýmý... Sanma ki korkuyorum ölümden. Sonra geçen senelere inat, Ak sakalýmla ben, yeniden doðarým. Adým Said olur, Nur ekerim kararan göðe.. Soyadým Nurlu sevda olur, Rest çekerim yedi düvele... Yürürüm küfrün üstüne üstüne. Kundaðýnda büyür tevhid, Büyür yeniden kam kýrmýzý güller. Yalýn ayak marþlar söyleyerek geçerim kapýndan. Gözlerimle sularým bahçendeki akasyalarý, Boþ verdim martýlar çalacaksa çalsýn yarýnlarýmý. Neylersin ki anne! ! ! Ben yaþarken ölmeyi,benden önce dirilenlerden öðrendim...
Engin Badem -acemiþair- -2005- Sosyal Medyada Paylaşın:
ebadem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.