FİRE VERMEDEN UZAT GÜLÜNÜ

bir gül uzat sen benim incinmiþ yerlerime
alevlerden ve hançerden geçirip
bir gül uzat
sevincimden çalayým kendimi yerden yere

pusatým yok, günüm merhem istiyor
korunaksýz kaldým ben bu þehirde

gitsem mi, gelmesem mi sur diplerinden
tek bir sebilden bile sebeplenmedim
ah o kadar eziðim ki
imkâný yok, kimse kurtaramaz beni
þahmeran’ýn þerrinden

meyvesinden kovulan bir hurma aðacýyým
merhametsiz býrakýldým allah indinde

çünkü kuþlar alnýmdan hýzla uzaklaþýyor
kokain ve ince keder ruhuma sýrnaþýyor
medet umsam, karacaoðlan ne der hâlime:
-beyhûde harap etme kendini be bünyamin
üryan geldin, gene üryan gidersin

sana kaldým, ay-ýþýksýz sana kaldým
kýtlýkta karanlýkta kýrmadýðým sevgili
ölmemeye elde fermaným yok ki
fire vermeden uzat gülünü
kutsamadan acýyý, acýdan tiksinmeden
öp ölümümü

(*): “Eksik Kýrlangýç” kitabýmdan

Sosyal Medyada Paylaşın: