TUTSAK

Bedenim kaldý orada,
Deli rüzgarlar arasýnda çýrpýnýyorum,
Kafamý kaldýrýp bakamýyorum,
Bir ateþ çemberinin tam ortasýnda,
Her yer toz duman,
Oysa saf ve beyazdý duygular,
Dik bir boþluktan savrulurken,
Tutunacak dallar arýyorum bir boþlukta..
Beklenti ve çaresizlik çok derin yara,
Umutsuzluðu ve unutulmuþluðu adýmlarken,
Toprak ve sis bulutlarý üst üste,
Sanki damla damla tükeniþ gibi..
Kader aramýzda olan tek gerçek,
Serap üstüne serap,
Bardaktaki daireler halka halka,
Seni anlatýp durur..
Ve o ses,
Çýðlýklar saðýr edercesine derin,
Eskisi gibi deðilim ben..
Seninle birlikte çektiklerim,
Ve karanlýk artýk gölgem,
Kaybolup gitmek kalbinden,
Ya da ayrý düþmek..
Satýr aralarýnda yitip gitmek..
Daha zamaný deðil,
Ölüm hiç bilinmeyen bir an..
Ve güneþ doðar her sabah yeniden.
Önümde açýlan ufuklar ve geride kalanlar güneþle batarken,
Ben gölgemle karanlýklarda kayboluyorum.
Zaman sýnýrýný aþýp giderken,
Yanmýþ gölgemde kalan derin izlerim,
Direniyoruz tutunacak bir dal ararken,
Bir rüyadaymýþ gibi,
Uçan kuþlara özeniyorum..
Delicesine.
Kanatlarýndan tutunup özgürlüðe uçmak gibi,
Öfkem içimde mahpus.
Gölgemde yitip gidiyorum,
Dik yokuþlardan düþerken..

Mehmet DEMÝR
Sosyal Medyada Paylaşın: