anne ismim görüntüm gidiþim bir yere çekiyor beni normal insanlarýn olduðu derken yanýlýyorum ilk oturumda tespih tanesi gibi dökülmüyor insanlar yalnýzlýk ömür boyu binmiyor omuzlarýna umutsuz deðilim
inci tanesi çocuklar esmer sarý el ele tutuþmuþlar oyunda kimse bilmiyor Kürt mü Türk mü Arap mý? yanýt veriyorlar gülümsememe az ilerde anneler tahta bir oturakta mor susamlarýn sarý papatyalarýn karþýsýnda örmekle meþguller geleceði annelik akýyor ellerinden, verdikleri emekten taþ atma diyorlar kardeþine, canýný yakma
bir yerde yanýlýrken diðer yerde açýyorum gözlerimi yine annesi oluyorum babamýn ismim büyütüyor, kadýn oluyorum çocukken bir çocuk büyütüyor çocuklarýmý birlikte geçtiðimiz çay yolu deðiþiyor beton örülüyor su yoluna annem beni bekliyor akþam oldumu iki fincan kahveyi birlikte içmek için tv’nin sesini iyice açýyorum duysun diye müziði dünyada neler oluyor bilmemesi iyi..
14. 05. 2017 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.