GENE GİDİYORUM KARANLIĞIMA

hoþça kal sevgilim
sesini sesimde eritenim
hoþça kal
bak, gene gidiyorum karanlýðýma
-yaralýyým gerçi hem unutkaným
en deliþmen denizlerin dibini
kurcalaya kurcalaya

hemen herkesin bildiði
fakat senin bilmediðin
tanrý’nýn ve þeytan’ýn da
bilmediði bilemediði
dört baþý bayýndýr karanlýðýma

güneydoðu rüzgârlarý esiyor saçlarýmda
bulutlarsa sarmaþdolaþ oluyor
ve ben senin fazla kumral sýcaklýðýndan
bir yavru kuþun, bir yetim kuþun kalp kapakçýðýndan
geçiyorum karanlýðýma:
hayli hýrçýn
ve cihangir
karasevdama

sözümün sancýsýndan þikâyetçi deðilim
yüzüm mü: yangýn yeri
ocaðýna zulüm düþmüþ þairim
bâri sen anla!

de hadi:
-sýradaðlar güzel, sular süzgündür
sen giderken karanlýðýna
seni daha derinden düþünüyorum
sevdim seviyorum seveceðim

son sözlerin þöyle olsun:
-git þu berbat dünyanýn suratýna tükürenim
mýzýkasýný zamansýz yitirmiþ o çocuksun sen
senin gitmen gerçekte bana gelmendir
beyninin yüreðinle kesiþtiði noktadan
ruhunu kemiren yalnýzlýðýndan
defâlarca öperim

(*): "Eksik Kýrlangýç" kitabýmdan
Sosyal Medyada Paylaşın: