BİR ARKADAŞIM VARDI

a.
bir arkadaþým vardý, karasevdadan öldü
ne çok severdi: kedilerle çocukça oynaþmayý
tren sesi iþitse aðlar
kurumuþ bir dal görse aðlar
tek karelik fotoðraflarda felâket susardý

bir arkadaþým vardý, karasevdadan öldü
dudaklarý kýpýrtýsýz, saatlerce dururdu
buðulu bir aynanýn önünde dururdu
buðulu aynalar ki, en sevdiði eþyâydý

harâmiler kestiðinde düþlerinin önünü
kýrýk bir vazoyu çaðrýþtýrýrdý
bilenler bilir onu
dipten gelen dalgayla apansýz ayaklanýr
tipi basmýþçasýna allak-bullak olurdu

baðlanýr çözülürdü, akar-giderdi bâzý
suçlanýp sabýrlanýr, suçlandýkça severdi

artýlardan eksilere, eksilerden artýlara
bata-çýka büyürdü gizemli sularda

sevdasýný buz üstüne yazmazdý
buharlaþýverir sonra dayanamazdý

gül yapraðýna sarardý sevdiceðinin yüreðini
çýra gibi, için için yanardý

karasevdadan ölen o arkadaþým
þairlerden necatigil’i ve fuzuli’yi
yere göðe bir türlü sýðdýramazdý
b.
sizin hiç karasevdalý bir arkadaþýnýz oldu mu
öldü mü
öldü mü
öldü mü?

(*): ÞiirceDergi, Mart 1991, Sayý 3
Sosyal Medyada Paylaşın: