bir þiir yazmýþtým aðaç gövdeli, yitti
çiçek açmamýþ kayýsý kaldý yerinde
koruma altýna alýnmýþ gibi, öyle dik
çiçeklenmiþ elma, viþne, erik aðaçlarýyla
sarmaþ dolaþ, yeniden doðmaya muhtaç
kurumuþ kollarýný çiçekli dallara uzattý
öldüðüne inanmadý hiç kimse
bir þiir yazmýþtým kuru kayýsý aðacý yüzlü
her dokusunda büyümüþ çocuklarýn izleri
küçük ayaklarýn büyük düþleri
týrtýlken kelebek olurdu, ham iken olgun
uzaklara gönderirdi türkülerini
uzak yolun yolcularý susturur gýcýrtýlý motor seslerini
onu dinlerdi her çay molasý, her umut
her dizede kururdu göz yaþlarý, hal
iyiye evrim geçirirdi yüzdeki her gölge
yerini alýrdý gün arasý bir tabak güneþ, kaç yudum ay
sofrasýnda baþ köþeye kurulurdu mutluluk
tadýnda kayýsýnýn, mayhoþ eriðin
olgun bir insan inerdi aðaçtan aþaðý
kulaðýnda kiraz küpesi,
aklýnda, hiç büyümeyecek çocuk sevgilisi
taþýrdý geleceðe aðzýndaki buruk tadý
bakýþý her gün yenilenen, eskimeyen günlere gebe
bu þiirde gözyaþlarý yerdi kendi kendini
26. 04. 2017 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.