MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

Kışın sessizliği, Auguste Angellier, Çev. Sunar Yazıcıoğlu
sunar yazıcıoğlu

Kışın sessizliği, Auguste Angellier, Çev. Sunar Yazıcıoğlu


Ufkunda kýþ, engin, tekdüze ve boþtu,
Gök maviydi, hava sâkin, berrak ve hoþtu;
Kar yerde ve aðaçlarýn üstünde ýþýldýyordu,
Sonu gelmeyen kristaller halinde; az önce
Çekiç darbeleriyle kýrýlan mermerden daha beyazdý;
Hiçbir çýðlýk, rüzgâr, dal budak, ne de su gürültüsü vardý.

Sonsuz bir sessizlik boþluðu doldurmuþtu ;
Her þeye ara verilmiþti; yaþanýlan ve olup biten her þeye,
Kýmýldayan, þarký söyleyen, ürperen, endiþelenen, arzu duyan,
Mermer tozunun damarlarda hareketleri gibi,
Son dinlenme için bir yere saptanmýþ gibi,
Yok olmaz ve parlak bir kristal içinde sâkin,

Ama her þey çok güzeldi ! Hayatýn alçaklýklarý,
Ve asla doyumsamadýðý acýlarý,
Hayatýn iðrenç kovalama ve dehþet oyunu,
Dünyayý saran dövüþü, kavgalý söylentileri,
Tüm kötü çabalar durmuþ gibiydi,
Sonsuzluk gibi görünen saf ve soðuk göðün altýnda.

Bu karlarýn ve kýraðýnýn güçlü uykusunda,
Üzüntü yüklü kalbim, yaþadýðýndan þaþkýn;
Bu kaygýsýz barýþ uysallýk gibi görünüyordu;
Dünya, ona daha fazla yýkým hissettiriyordu,
Zira tek o çýrpýnýyor, ýstýrabý o düþünüyordu,
Kainatý kuþatan ve övüngen kefen içinde.

Kalbim cinayet ve ýstýrabýn, varoluþun karanlýk
Nehrinin renkleri olduðunu düþünerek,
Þöyle diyor : « Tek baþýna beyaz Ölüm saf ve sâkindir !
Kainatýn günlerini ve anlarýný aþýran o
Her zaman acýnacak kraliçe mi olacak?
Ýlkbaharlarýn bu iç daraltmasý ,ne vakit son bulacak ? »

Ama, bir tepenin solgun alnýnýn üst tarafýnda,
Çok soðuk ve billur gibi havanýn aydýnlýðýnda
Göz yaþlarý doðamazken kuruluðunda,
Bir kehanet ve bir vaat gibi yükselerek,
Artan parlaklýðýyla göðü kaplayan,
Ayýn büyük, donmuþ yuvarlaðý belirdi birden!

Auguste Angellier
Çev. Sunar Yazýcýoðlu

Þiirin aslý :
La paix de l’hiver,

Dans l’horizon d’hiver, vaste, uniforme et vide,
Le ciel était d’azur, l’air paisible et limpide ;
La neige étincelait sur le sol et les arbres,
En cristaux infinis, plus blancs que ceux des marbres
Qui viennent d’être ouverts par le choc du marteau ;
Nul cri, nul bruit de vent, de ramure, ni d’eau.

Un immense silence avait rempli l’espace ;
Tout était suspendu ; tout ce qui vit et passe,
Bouge, chante, frémit, s’inquiète, désire,
Comme les mouvements aux veines du porphyre,
Semblait être fixé pour le repos final,
Dans un indestructible et lucide cristal,

Mais que tout était beau ! les forfaits de la vie,
Les douleurs dont jamais elle n’est assouvie,
Son exécrable jeu de poursuite et de crainte,
La rumeur de combat dont la terre est étreinte,
Tout le mauvais effort semblait être arrêté,
Sous ce ciel pur et froid comme l’éternité.

Dans ce puissant sommeil de neiges et de givre,
Mon cœur, lourd de chagrin, était surpris de vivre ;
Cette impassible paix, semblable à la sagesse
Du Monde, lui faisait sentir plus sa détresse,
Car seul il palpitait et pensait souffrir seul
Dans cet universel et glorieux linceul.

Et mon cœur, en songeant que crime et que souffrance
Sont les couleurs du fleuve obscur de l’existence,
Se dit : « La blanche Mort seule est pure et sereine !
Sera-t-elle jamais la pitoyable reine
D’un univers soustrait aux jours et aux instants ?
Quand se terminera l’angoisse des printemps ? »

Mais, par dessus le front blême d’une colline,
Dans la clarté de l’air, si froide et cristalline
Que des pleurs n’auraient pu naître en sa sécheresse,
Montant comme un présage et comme une promesse,
Et s’emparant du ciel par son éclat accru,
Le grand globe gelé de la lune apparut !

Auguste Angellier
Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.