Taze Bahar kokusu arzuluyor nefsim Bitiremeden zemherisini ömrümün. Bize layýk deðilse inþirah, Fukara ömrümüzü veririz yele, Tez gel ecel bize visal mubah.
Ölüm için miydi bu içime sýkýþan korku? Hengâmelerinde zifiri dünyanýn, Oysa yaþamak ta güzeldi, kör kuyularda Bir Yusuf misali…
Bir terennüm edasýyla kulaklarýmda hala Yolculuðumun yalýnayak serüveni, Ýçimde yangýnýn ilk gün ki gibi,
Þimdi Kudüs yalnýzlýðýyla baþ baþa muþtular Kuþkularla yaþýyorum, Belki de son zamanlar.
Üstelik hiç korkusuz bekliyorum gitmeleri Ki! Gelmelerine gebeydi zaman düþümde Ýçimin efkârýna yenik düþtü vuslat Ben hiç bilemedim, Son nefesteydi hakikat.
Þimdi israfýn dibine düþmüþ ömür Hakikat yurdundan ýrak, Yorgunluðun vermiþ olduðu tahribat Býrakmadý dilde mecal, sevgiliye vuslat…
Sosyal Medyada Paylaşın:
ENİS AKTAŞ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.