kelebeðin arkasýnda koþmuyoruz artýk
terk etti bizi çocukluk çiçekleri
salýncaðýnda sallanmadýk desek yalan olur
aile boyu bahçenin dallarýnda
þarkýlarý doyurduk
yüzümüz o günlerden beridir mavi
mine çiçeði bahçe duvarý üstünde
hiç eskimemiþ körpe düþlerimiz
yine yayla gibi alnýmýz
ekin tarlasý umut
erken yatýp erken kalkmýyoruz
suya gitmiyoruz sokak çeþmesine
yoldan geçmiyor sevgilimiz
içimizin altýný üstüne getiriyor
bir yaprakçýk dikensiz gül
ezilip büzülmüyor onu görünce
gölge arýyor güneþ altýnda
artýk her þeye gülemiyoruz
aðýr bir yük binmiþ yüzümüze
bakýþlarýmýz bile uslu artýk
kirpiðimizi yerden kaldýrýp
ünlü tablosundaki gibi
Leonardo da vinci’nin
bire bir gerçek olmasý düþümün
bu þiiri yazdýrdý nedense
memlekette sorun kalmamýþ gibi
çocukluðuma kaçtým
keþke gidebilseydim deðirmen önüne de
yeþil yamacýndan koþsaydým
unutsaydým taþ yýðýný olmuþ bahçeleri..
09. 02. 2017 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.