Herþey sonunu buluyordu
üslübunca
gece sabahýný, karanlýðýný gündüz
olmasý gereken herþey kusursuz
itinalý yürüyordu
kötürüm sandýðým bir zaman da.
Yorgun bedenim cansýz bir ceset gibi
soðuk gecenin kollarýnda
güneþi bekleyen k’ardelen sabrýyla
aðýrdan dalýyordu derin
sonsuz bir uykuya.
Karþýlýðýný bulup çýkaramadýðým
sanki beþ sýnýf sonrasý çocuklarýn
matemetik sorusu gibiydi beynimin içi
labirent tutukluðu
kalakalmalar tükenmeksizin
çarpýmý yanlýþ
saðlamasý deðersiz
toplamý boþ bir h’içten ibâret.
Bitmiyordu içimde ç’aðlayanlar
binbir surat insanlýðýn
minik bir ferdini canlandýrýyordum depozitolu nefesimle
düzene uymayan herþeye itirazlarým sonsuzlaþsada
en fazla
olsa olsa dramatik bir þiir oluyordum hayýflanmalarýmda
okunuyor
yahut geçilip gidiliyordum yanýndan
kýymeti kum olan zümrüt yakýndan
deðeri gül olan küldüm uzaktan.
Herþey sonunu buluyordu üslübunca
budamaktan vazgeçtiðim dallarýma
kâlbimi okþayan bülbül konuyor
bahar öncesi bir serçenin
ürkek yüreðini sarar gibi
d’aðlýyordu yaralarýmý bestelerinde
bir þarkýya nakarat oluyordum sonra
"aðlama anne benim için aðlama,
bende herkes gibi aldým acýlardan" ...
U’yanýyordum bir duâ gibi dudaklarýndan sabaha
gökyüzüne içimdeki güvercinleri azad ederek
þükür diyordu aynadaki yansýmam þükür,
bu da geçecek aðlama..
-geçiyordu zaman ve hüzünler
bir kahvenin kokusunda tesellilerimi
hayallerimi ve duâlarýmý kut’sayarak..
...