Soluk Alev

Cýlýz bir alev gibi yakmaktan korkuyordu yanarým diye.
Bir kývýlcýmla küle çevirebilirdi omzuma binmiþ yalnýzlýklarý,
kökleri kalbimi çürüten.
O ise solgun bir kývýlcým gibi kendi titrek korkularýnda söndü.
Karanlýðýn içinde örülmüþ aðlardan geciyordu, zifiri yalnýzlýklarla hayat bulmuþ ölüm.
Gece karardýkça ve söndükçe içimdeki feri
Isýnamazdý...
Artýk ýsýtamazdý...
Kalbim bir mekaniðe dönüþürken, zifiri yalnýzlýk dokuyordu çelik örgüsünü.
Hiç bir nefes o eski sýcak nefes deðildi.
Hiç bir kalp vuruþu seni getiremezdi.

Ne gariptir ki doðduðun yere defnediliyordun kendi nefesim gibi.






Sosyal Medyada Paylaşın: