Sorgu

yüzümdeki mahcubiyet
avuçlarýma düþen hüznün gölgesi

dýþarýda dolaþmakta yine insan avcýlarý
çýðlýklarý sanki çok zaman öncesinde zihnimin reddettiði
ama tünüyorlar arsýzca düþlerimin kýþ ortasýna
ve bildiðim ne kadar güzellik varsa
bürünüyor kýzýl gölgelerine susmalarýn
düþ savrulmuþ, gerçek aykýrý, ben kimsesiz gibi
kalýyorum zamanlarýn en alýcý yerinde

oysa býraksalardý dört bir yana kurardým cenneti

dýþarýda var yine bir kalabalýk bir hezeyan
martýlar çið et yermiþ diyor vampirler
gagalarý kan rengi

kapatýyorum gözlerimi açmaya korkarak
beyaz uçuþlarýnda anýmsýyorum onlarý tüllere sarýp
onlar ki, denizler boyu maviye karýþýp
doymak için yiyenler

ya biz, asýrlar öncesi ilkel
ve asýrlar boyunca kan emiciler duraksamadan

korku ve açlýk geliyor sonra aklýma içim ürperiyor
ve acizlik, ve savunamayan, savunulmayan
yeryüzünün ötekileri

martýlar diyorum böyle doðdular
oysa biz, nefesi dahi kurþunlayan insan suretleri
biz kendine yandaþ cehennem gölgeleri
susun sonsuza kadar artýk diyorum yaban aðýzlarýnýzdan
ölüm susturana ve kusturana dek tövbelerinizi

Beliz




Sosyal Medyada Paylaşın: