bilirimki ne zaman gözlerim dolsa benim
bulutlar istila eder senin þehrini
bardaktan boþalýr kederler göðsüne
sokaklarýn ýssýz kalýr
gecen aysýz
ne zaman kýrýlsa sesine deðdiðinde sesim
belkemiðinde kangren yaralar açýlýr kelimelerinin
iltihaplanýr aklýnýn telaþlarý
deniz ertesi bir zamana düþer ömrün
ömrün gözünden düþer
arsýz bir rüzgarýn ellerine dolanýr ellerin
mevsimin ayaza çalar
saçlarýn sonbahara
ve sen
ne zaman elini koysan kalbinin üstüne
kuþlar havalanýr benim göðsümden
ince bir telaþa kapýlýr aklým
güneþi tutup eteðinden
yamalarým yüzüme
ellerinin gölgesi vurunca ellerime
gülümser kentimin kimsesiz çocuklarý
kurumuþ çiçekler açar yeniden
yüreðimin arka bahçelerinde
kalbin göðsümde atar
sen bilmezsin
ne zaman çarpsa gölgen gölgeme
annem okþar onyedi yaþýmýn saçlarýný
ve papatyalar eker yeniden
çocukluðumun avuç içlerine...