Sayıklamalarım

/ah yar
yokluðun kucaðýmda
acýmý týrmalayan mýrýldanmalarla
ömür dehlizlerinde bir baþýna kalakalmýþým!/


eskiyen yaralarýma benzemiyordun
sardým
sarmaladým
öylesine candan içre
bir serçeydin
göðüs kafesime yuva yapan

vazgeçerek
inanmýþlýðýmla
iyileþirsek ölürüz sandým

dar aldým
boyun eðdim
nefes alamadým

gün geldi kükreyen göðün yaðmuruyla sustuk öfkemizi

çýðlýk olup biriktik
çoðaldýkça susamalarýn
susmalarýma aðladým

nasýl da unuttum yarasýna yandýðým
kaç yaramý gözyaþlarýmla kuruttuðumu


yapraklarýný tek tek döken aðaca benziyordu
kendimden vazgeçerek bahara kýrýlmalarým


çýrýlçýplak buz kesiyordum sevmelerine
üzerini örtemediðim yanlýzlýðýmla
gözlerime vuran düþ kýrýklýklarýný topluyordum yastýðýmda

duvarlarýn sesisini duyunca baþlýyordu hayat
gül yara olunca darýna sýðamýyordu bülbül


sen uyurken
düþlerim kadar sýnýrsýz gülüþlerim kadar içten 
bir annenin bebeðine eðilen þefkatli bakýþlarýyla
göðsüme aldýðým sýcaklýkta 
iç geçiren bir aþkla... öperdim!...



sude nur haylazca


Sosyal Medyada Paylaşın: