Düşüşlerim

çocukluðumu býraktýðým þehre
küs
kendinde unuttuðun kadýnlarda
topluyorum üþümelerini


yalnýzlýðýn suskusunda
çýðlýðýma saðýr
öylece
kükrüyor sessizliðin
ihanet içinde ihanet aþka kýrgýnlýðýn

avuç içlerindeki ummanda boðulan
kadýným
saçlarýmdan tutup küfre boðuyorsun
karanlýða kurulu gözlerinde
imdat çýðlýðým

üstünü örtüyorum þefkatimle titremiþliðin
yürek zarýmý soyuyor
soðukluðun


sýrtýmý dönüp gidebilirim
nakaratýna takýlýp þarkýmýzýn
vedasýz
toplayýp saçlarýmý parmak aralarýndan

kýrýlan erik dallarýný umursamayan
haþarý bir çocukluktan çýkamamýþken
hýrçýnlýðýnla
öldürüyordun sevmelerin koynunda aný


dokunma ne olur
çok geç
Karadenizin kýyýlarýnda kurur görkemli Tuna

yazdýðýn mektuplar kadar hasret
kendime haksýzlýk bu
sana
arsýzlýk
saçlarýmdan kestim dudak izlerini

birleþtirip ip uçlarýný ilmek atýyorum
gün kördüðüm!



sude nur haylazca

Sosyal Medyada Paylaşın: