aşka ve ayrılığa

aðzýnda kuþ yuvalanmýþ,
gözlerin sabah esintisi.
okyanus renginde gülüyorsun yine,
bakýþlarým çýrak kalýyor seninkilerin gölgesinde.
dokunsam,
korkumdur incitmek.
acýtýr kalpgahýmý
saçlarýnýn kýrýðý bile.
ceplerime sýðmýyor ellerim,
sensizlik hýrçýn bir mevsim.
giyindiðim hiçbir boþvermiþlik,
peklemiyor sýrtýmý.
bir sabah kokunla uyanmak,
akþamüzeri rastlaþmak seninle,
sende yatýya kalmak,
muhatap olmak gözlerine..
oysa olmazýmsýn,
uzaktan uzaða seviliyorsun.
hiçbir cümlede söylemedim sana sevdiðimi,
lal þiirler kaldý kursaðýmda.
iþte sandýða atýlacak bir yenisi daha.
bir gülü daha solduracak dertli kimliðim.
bir papatyaya daha illallah dedirtecek sensizliðim.

göðsünde konuþlanmýþ sanki bir þehir,
bir þehir ki, ben içinde mülteci.
gün yüzü görmemiþ suretimle,
adýný eskitiyorum defterlerde.
sen yaþama sevincisin içimde.
geçerken þehrin kuytu yanlarýndan,
tepelerden,surlardan,
odun pazarýndan sonra,
nehrinden,çorak topraðýndan.
adým adým ezberimsin.
hoþ gör sabýrsýz tavrýmý,
bir an bir mevsim gibi geliyor insana,
yarasý çok olunca.
ama duam belli,
þifam belli.
ben ki,
sýðdýramadým yalnýzlýðý
hiçbir gece vagonuna.
bir vapur yükü uzanamadým sevda yakasýna.
iþte bundandýr beklentisizliðim.

gün batýmý gidiyorsun yine,
kaldýrýmlar þen þakrak ayak izlerinle.
fidanlar bitiyor gittiðin yerlerde.
karanfiller kokuyor,
çaðlýyor nehirler.
kuþlar gibi gidiyorsun sen.
ve yine hafif kalýyor benzetmelerim,
güzelliðin terazideyken.
hoþ gör cümlesizliðimi,
harf soykýrýmýndan yitirdim ben þairliðimi.
olasý bu,
dahasý bu.

gün battý iþte,
kelimelerimi susturup dönüyorum
kendi mevsimime.
ve sen kestane topluyorsun geceden.

- abdullah cemek

Sosyal Medyada Paylaşın: