yüzünde kýrmýzý kýr çiçekleri açardý Sebahat
hep annenin küçük kýzý yaramazý
sokak seni hep top oynayacak sanýrdý
seke seke yürürdün her zaman özleyeceðin caddede
eline su dökemezdi hiç kimse güldüðünde
bir sokak seninle gülerdi
ne köylüydün ne kentli
Anadolu’nun ortasýnda bir kasabada
hayatý okurdun
çevrende toplanýrdýk adeta
ayýp sayýp bilmez konuþurdun her þeyi
annen diline biber sürmemiþ
sokaða çýktýðýnda kýrmamýþ topuklarýný
þöyle bir oturmamýþsýn sanki kýçýnýn üstüne
sanki kuyuya düþüp ölmemiþ baban
hiç hastalýk ölüm görmemiþsin
büyük bir sakýz çiðner gibi kocaman aðzýn
yaratýlmýþ, þen kahkahalarýn için
hani köylü bir oðlanla evlenip Ýstanbul’a gittin
Ýstanbul dediysen o köy olan Ýstanbul
denizle boðazla ilgisi yok
çocuklarý hala köy kokusu taþýr
yolu bozuk, araç zor çýkan zorlu yamacý
çok ayrý burada yoksul olmak
çocuklar Ýstanbul’a benzemez benizleri soluk
afra tafra yok kocaya; gücün yeterse çalýþ
kolay deðil buraya ayak uydurmak
buranýn her dem suratý asýk
unuttun o eski gülmeleri Sebahat
öyle özledin ki doðduðun yolundan mallarýn geçtiði evini
sýðýra katýlan hayvanlarýn sesiyle uyandýðýn
pencerene sýðýþan büyük camiyi
mahalle kadýnlarýný kýzlarýný delisini
pencerelere taþan gülmelerini özledin belki
yanaðýndaki kýr çiçeklerini
pencere önlerindeki sardunya kokusunu, küpeliyi
urgüye’nin Ali’yi bile aradýn, bulamadýn
arkasýna vurup fotoðrafýnýzý çekerdi
münevver ile senin
yerli yerinde deðildi artýk sokaðýn ahalisi
mazinlerin ön yola arka dama dolandýn
ne kendini ne kimseyi bulabildin Sebahat
yoktu altýna oturup çeyiz iþlediðin dut aðacý
penceresinden baktýðýn han sahipleri
her zaman oturduðunuz taþ da yoktu duvar dibinde
içine aðladýn Sebahat içine aðladýn..
02. 12. 2016 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.