HANÝ…! KÝ...
Kaldýrýmlar kýrýlmýþ
Köhne kulübeler
Kahýr karanlýklar
Kuytularda küçük kutular
Kabirler ve kahýr oluþlar
Uyruðu belli olmayan kuþlar konuyor
Güneyde hani bir yer vardý
Kum taneleri sözler
Rüzgarlarlar düþleri süpürüyor
Hani…!
Biz insanlýðýn resmini çizecektik
Maðaralarda gölgesiz
Ve bir o kadar renkli
Petrol siyayý siyasisiz
Biz ikimiz kimliksiz… adýmýz toprak mesala…
Dünyanýn topraklarýný çoðaltýyor çocuklar
Kimileri vuruluyor
Kimileri göç yolunda
Kuþlar gözü kapalý
Kör kurþunlar ve demirden yaðmurlar…
Kýrmýzý pabuçlu ufaktan ayakkabýlý
Bir yaný mayýnlý
Ötesinde ölümde
Mavide boðuluyor her bir þey…
Soluk kasýmlar rüzgarla bir olup söyleniyor
Bana bir kitap verin herkesin okuduðu
Çiviyle çakýlmayan insanlar
Hicretsiz insanlarýn öyküleri olsun içinde…
Ve tanrýlarýn güneþi sunduðu her gün için
Þükürler doldursun
Cebinde her umut taþýyan
Ki tel örgüsüz düþler
Vitrinlerde yaþama sevinci olmadan…
Kedilerin kimsesizliði
Karanlýðýn kuþkularý
Kuþlarýn akþam yalnýzlýðý
Ki direkler dimdik þahitliðe
Ben uyurken yaþý Küçük insanlarýn öldüðüne….
Birileri çiziyor birileri onu yaþýyor
Oysa her bir çocuk
Oysa her bir insan
Her nefes bir karanfil koklamak istiyordu
Kýrýk kanatlý kuþlarýn düþleri bu belki…
***
bu ayrý bir hikaye olsa da
Kuþlar Hoze’ye koþuyor ölüm vakitlerinde
Ben öyküleri yerden toplayýp
Önü ilikli mülteci sözlerle teselli ile denize bakýyorum
Kanserli bir haritamla
Uzun saçlý bir yüzyýl
Þadýrvanda kan emici insanlar
Tövbeler kýbleler ve kutsal duvarlar
Hani…!