AŞK İLE HASBİHÂL

Ey Aþk!
Þenliðine davet et, kalksýn üstümden örtü
Bu divane senin hep nemrut yüzünü gördü.

Gözünde, gönlünde hiç olamadým muteber
Yüreðime köz koydun, kucaðýmaysa makber

Zülüfe boyun verdim, elaya yürek yaktým
Bir göz ucu selâma aldanýp düþe yattým

Kaç fecir gözüm yumdum; bitmesin düþ-ün sihri
Bitti; sen, güneþle bir akýttýðýnda zehri

Kaçtým, sindim nafile, yalanlarýna kandým
Ölümü üfledin de, yaþam iksiri sandým


Sevin! Bir gün bitecek; kýrgýn, küskün nefesim
Olmadan gözde serap, ne dudakta tebessüm

Bu kadar eza, cefa insana çok deðil mi?
Yoksa derdin aþk deðil can almaya meyil mi?

Kör kuyulara düþsem bir Yusuf olur muyum?
Benim için aþk çeken Züleyha bulur muyum?

Kalkar mý bir gün söyle, üstümden kara gölgen?
Baþýmdan döksem kurþun, boynuma assam cevþen?

Saçýlan rahmetinden dokunmaz mý hiç biri?
Benim kalp mi mühürlü, yoksa gök mü kilitli?


Ne olur, kur gönlüme þu muhabbet sofrandan
Saki meyi saçtýkça, can bulsun bu gariban

Terennüm etsin dili, saçsýn kirpikten ýþýk
Þahlanýp bin þevk ile sema ya dursun aþýk

Ne hüzün ne gam kalsýn ne hüsran, ne de firak
Ufku vuslata açýk bir odla içimi yak

Ruhumu sar, okþa ki müþfik seni bileyim
Bana Leylâ’yý uzat “Nemrut “adýn sileyim

Bulayým Leyla’yý da geçem Leylâ’dan öte
Varsýn o an yansýn kalp, yansýn tamudan öte

Durma kýr inadýnýn, kibrinin zincirini
Vakit kapanmadan ver sabrýmýn ecirini

Olurum sana köle, hatta ahirette de
Cezan cehennem ise ben çekerim dert etme

Haydi Aþk!
Ver Leylâ’ mý…

PERÝHAN DÝRÝCAN

Sosyal Medyada Paylaşın: