hey þiir kendini yazdýr
bir duruþ getir sevgiyle bakýþtan
sonra bir çifte atma
katýr inadýndan
ayaðýný bir yere dayadý aþk
kýmýldatana aþk olsun
hani elinin ucuna batan iðneler vardý
gözlerini yaþartan günler geceler
günlerce aðlardýn da susamazdýn
kör karý diyen bir adam vardý
hani o masum hayvanlarý aratan
bir de soba borularý vardý
küfürlerle odaya saçýlan
duvara fýrlatýlan çorbayý da unutma
çocuk emzirirken yenilen dayaðý
göz altýndaki yumruk morluklarýný
çiðnenen insan onurunu yanýlgýyý
unutma evini savaþ alanýna çeviren adamý
þiir dedim, þirret seçtin
oysa iðne ucu acýsýnda yakaladý hayat seni
içindeki sürekli acý bundandýr
bundandýr þiire bile korkarak ayak basýþýn
ürkmen gittikçe büyüyen gölgelerden
iþçi ellerini unutmandýr korkun
ay bugün kocaman olsa ne çýkar
istilâ etmiþken kalbini güneþ
benim hayatýma aðlama münevver
bak beni de aðlattýn
soðutmaya koymuþtum bütün anýlarý
kaynar su döktün yüzüme
silecek mi dostça sarýlman..
eski günler bitti artýk
dediðin gibi namusumla çalýþarak
büyüyüp okudu çocuklar
bu gözyaþlarýmýz neden münevver?
13. 11. 2016 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.