Dün, Üsküdar sokaklarýndan geçtim Hani, o, elli yýl önce beraber yürüdüðümüz sokaklar... Ve atýverip üzerlerinden, yýllarýn yýðdýðý tozu, dumaný Canlanýverdi ihtiyar belleðimde Sað kalmýþ bir kaç aný...
Ben, yirmi bir yaþýndaydým, sen on yedisinde Seninle buluþacaðýmýz her günün arifesinde Geceler boyu plânlar kurardým Küçücük bir mutluluk yaþamaktý muradým Kýzkulesi’ni seyretmeye gidelim derdim, Oysa, baþ baþa kalabilmekti bütün derdim Sanýrým, bunu sen de bilirdin, Fakat, kýzlýk gururuyla, bilmezden gelirdin Yürür geçerdik Salacaðýn arnavut kaldýrýmý sokaklarýndan Kaçamak ve masum bir öpücük alabilmek için Henüz öpülmemiþ bâkir dudaklarýndan... Sen, daha alýþmadýðýn topuklu ayakkabýlarýnla, Eðri - büðrü taþlar üzerinde sekerek yürürken Her sendeleyiþinde koluma girdiðinde Ve hele elimi tuttuðun anlar Bir ateþ düþer, dolanýrdý tüm vücudumu Parmak uçlarýmdan, yüreðime kadar...
Sonra, Þemsipaþa’nýn en tepesinde Salacaðýn kuytu bir köþesinde, Oradaki tek aðacýn dibinde otururduk Karþýmýzda, Topkapý, Sarayburnu, Masmavi Marmara ve ortasýnda Kýzkulesi; Manzara, gerçekten þahaneydi, Fakat, küçücük bir öpücüktü muradým, Bunlar, hep bahaneydi.
Sen, o kaçamak öpücükten sonra Gözlerini kapar, baþýný öne eðerdin, Sonra bana dönüp, kaldýrýnca göz kapaklarýný Sevda çiçekleri açardý gözlerinde Ve çekingen bir hüzün, Utanmýþ gibi, kýzarýverirdi yüzün... Ve benim yüreðimde Kitaplar dolusu, hiç yazýlmamýþ þiirler olurdu Üsküdar’ýn gün görmüþ evlerinin bahçelerinden Bahar açmýþ badem dallarý taþardý, manolyalar, Manolya kokardý hep sabahlar O zaman, ne kadar masumdu her þey Hattâ günahlar...
Gördüm ki dün, Badem aðaçlý bahçeler gitmiþ, Manolya kokmuyor þimdi sabahlar Ve yüreðimdeki kitaplar dolusu þiirler yazýlmýþ bitmiþ. Yerine yýllarýn getirdiði tortular dolmuþ Zaten, o arnavut kaldýrýmý sokaklar da Þimdi hep asfalt olmuþ...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.