Çetele

/her kýyýdan bir fýrtýna dolar içine
bilinmeyen bir mevsimin kokusuyla
kendi karanlýðýnda kaybolur kiþi/



bayramlarda azalan ev kapýlarýnda
ne çok öksüz ne çok yetimim


bahçenin kýþýna sarýnmýþ ömrümde
zehir zemheri akþamlarýn boþluðuna köklendim
onca gözyaþýna deðin, halâ
bir toz zerresinin hükmünde gözüm



hayalkârmýþým meðer
sevgi diye pamuk ipliðini vermiþler elime


bir aðacýn gövdesini oyar gibi
ihanetlerle oyuldu kalbim
boðazýma takýlý kalandan
gülemeyen gözler biriktiktiriyor içim


kurudu nehrim
son sözüm, yüz görümlülüðü bile beklemesin kimse


neyi temize çekebiliriz ki
bölüþülmeden duran
saçaksýz / yarým yanýmýn yaralarýna akan
ödeþemediðim ne çok þey var


kýsa uçlusunu çektim kibritin
kýsmetime yýldýrým düþsün diye
amanvermez kara bulutlarla kundakladým
en kuytu kuyulara gömdüm kendimi
ve göndere gerip katmerledim ölümü
uçup gitmedi yine de ruhum


sisli bir ölüm nefesinde
yaþamdan müstafiyken aczimle
çetelesi bitmeyen günlerin var
ölüme öykünme diye fýsýldadý Tanrý



Hâdiye Kaptan

Sosyal Medyada Paylaşın: