nilüfer

yadsýnamaz içimdeki bu feryat,
bir vehim deðil,söz deðil,ýstýrap.

yeþili boðuyor,
tüm kaldýrýmlar.
göðümdekinin adý kýzýl sonbahar.
ardýmda onca bahane,
sayýsýz kaçýþ,
kavimlerce yok oluþ.
içimden son bir sefer geçecekmiþ,
düþlerimden önce,
sonra nefesimden.
hayat denilen düþünce.
ben ki,
el ayak,kemikten bir virane,
bir vapur dolusu terkediliþ.
sonra bir gece,
kýrýk bir senaryoda
son diriliþ.

gazetelerden biliyorum,
gitmenin adý vazgeçmekmiþ.
bir þarký boyu uzaklaþmadan gitmek,
korkak bir zafere denkmiþ.
avcumda mum ýþýðý,
zihnimde parçalanmýþ onca hatýra;
kaç sokak iliþtirilir bu kayboluþa?
hakkýmdýr,
koyulsun ruhum zindan denilen kabre,
gidememiþliðim kaç seneden baþlýyorsa.

beyaz bir lale þimdi mevsim,
ben mevsimin içinde
bir mülteci yaprak.
emanet edildim,
günü deldiðinde iade alacak beni toprak.
sonu düþünülmemiþ bir film.
azlarým çok,çoklarým azalacak.
ben ki,
ölüm yükünü sýrtlamýþým ezelden beri.
bir vagonda aniden belki,
yahut bir yolda,
bir rüzgardan dert yanarken baharda,
yalnýzlýkta,
az ihtimalle bir sevdada,
sonra durakta,
sonra adý her ne ise,
orada,
o vakitte,
o masalda,
ben hesabýný tutarken geçen zamanýn,
geçmiþim bir alacaklý gibi dayanacak kapýma.
ve alýkonulacak ömrüm.

tutukluyum artýk ben,
nefesimde kelepçe.
gözlerim yangýn yeri.
ama yine de bekleyeceðim nilüfer çiçeklerini,
siz bir kabre sýðdýrýrken beni.

- abdullah cemek


Sosyal Medyada Paylaşın: