düş kesiği yalnızlık

dört baþý maðrur,
çok yaný kýrýlmýþ kaburga aðrýsý.
bu þehir, altýnda bir tekerlekli sandalye,
uzanýyor hüzne doðru þimdilerde.

yetim bir düþten geriye kalan ne ise,
ayaklarýma pranga olmuþ,
gidemiyorum.
gözlerimde binbir soluklu
aðrý masallarý.
kör bir denizciyim þimdi,
ölemiyorum.
sonbaharý itekleyip,
döþüme oturmuþ gibi kýþ mevsimi.
sakallarýmýn içinde sancýlý þiirler kývranýyor.
ve gece,
sezeryan usulüyle doðurtuyor
kendimden yalnýzlýðýmý.
oysa ben kalabalýk bir þehirdim,
sen gitmezden evvel.
cümlelerim gül koklardý,
ve koklamak bir saltanat olurdu sende.
þimdi ise sus biriktiriyorum ölçüsüz þiirlerimde.
ve kimsesizlik nedir,daha iyi biliyorum.
hangi sabaha kaçsam,
berduþ bir karanlýk oturuveriyor kursaðýma.
iliklerime kadar susuyorum.
kerpeten aðýzlý bir canavar bu þehir!
dört baþý ölüm mevsimi.
deniz manzaralý bir kabirden geçiyorum,
nasýrlý düþlerim kalbimi acýtýyor.
dört kolluya binmezden evvel,
bindiðimi görüyorum.
ben bu hayatýn adamý deðilim.
omuzlarýmda bir serçe ölüyor
her sokak baþýnda.
kaldýrýmlar paklamýyor,
gidememiþliðin pas rengi aðrýlarýný ayaklarýmdan.
ve ben olur olmaz teselli arýyorum,
hasta ruhuma.

biliyorum,
yine bir sandýða kaldýrýp
bir yalnýzlýðýn çeyizine saklayacak beni hüzün,
yine mevsimsiz bir çiçek gibi düþüvereceðim topraða.
yine üþümekten deðil,
bunu dert edinecek kendimden
baþka kimsenin olmayýþýna yanacaðým;
bir gece yarýsý,
bir mum ýþýðýnda.

- abdullah cemek


Sosyal Medyada Paylaşın: