Toprak korla yanarken koynundaki cemreden,
Mir-i Felek üfledi yedi sisli kandile!
Göz yaþý billûrundan düþüyor nurlu beden,
Bülbülün figanýndan aðýtlar yakan dile!
Büyülü perilerin kutlanan son nesli sen,
Nasýl duyarsýn beni ecele tutsak isen?
Meltem esintisiyle süzüldüðün sahile,
Çölsüz seraplar düþer gelen her sabah ile.
Uzandýðým hayaller ellerime yalancý,
Tutulmaz seraplardýr her biri baþka hile!
Ardýna saklandýðýn büyülü diþbudaðýn,
Göldeki kuðusudur akan filmin þeridi.
Nilüfer çiçeðini öptükçe gül dudaðýn,
Göz kýrparak yýldýzlar göl içinde eridi.
Gittiðin günden beri baþkadýr iþin aslý,
Göl öksüz nilüferden, nilüfer gölden yaslý.
Perinin sýr gölüne ses vermeyen þelale,
Hüznüyle bir kez daha Ay dönüyor hilale.
Ey turnayý gözünden vuran keskin Niþancý!
Hangimizin derdine inci döküyor lâle?
Güneþ ýþýðý almaz baþý gökteki kayýn,
Sahilin yaslý gülü yediveren zakkumu.
Donukluðun hüznüdür ýþýðý dolunayýn,
Kaybýmýn tanýðýdýr denizlerin pak kumu:
Denize düþürdüðü mektubu bir kafile,
Mektup kuþu arýyor benim gibi nafile!
Ne yapsýn ayrýlýðýn hüznüne düþen çýlgýn,
Baþý gökteki kayýn, yapraksýz kalmýþ ýlgýn?
Islak zarfa gizliyken kavuþmanýn inancý,
Ben deniz kuþlarýndan onlar benden de yýlgýn!
’’ Ýki bin sekiz yýlý altý mayýs salý...’’ yâr!
Dalgalar kör hýncýný falezde kýra kýra,
Esir aldý sahili görünmedi yalýyar,
Bir tufan ki çevirdi gökyüzünü bakýra!
Öfkeli yýldýrýmlar gökten yere dayandý,
Yüreðim kor içinde bedenim buzda yandý!
Sen olmadan da gece sabah olursa niye,
Gün karardý yüzünü kapattýðýn saniye!
Çifte þah hamlesinde ruh bedene yabancý,
Felek satrancýnda hiç þans tanýr mý faniye?
Lokman devasý aciz, felek daha muktedir.
’’ Bükülmedi, dediler ecelin tunç bileði! ’’
Dilinde çözülmeyen sicimlenmiþ uktedir,
Ýki damlaya sýðan gönlünün son dileði!
Hayata son gülüþün sanki uyurmuþ gibi,
Donup kalmýþ yüzünde kader buyurmuþ gibi.
Hicran ölüm tartýda bir birinden beter ki,
Gönül periye küskün zamansýz diye terk’i.
Hükmün metnine tuðra indirmeden fermancý,
Her ne dilersen dile aç gözünü yeter ki!
Bin bir çeþit tütsüden büyü tuttuðu için,
Bal özlü çiçeklerle arýlar haþir neþir...
Düðün bayram gününde anlamadým ki niçin,
Güneþ yüzlü periyi aðýrlýyor teneþir?
Mevsim zaten bahardan yaza dönen sýnýrdý,
Sen düþmeden de toprak cemreyle ýsýnýrdý!
Ben vuslatsýz sevdanýn hüküm giymiþ sanýðý,
Gönlüm arsýz püsküren volkanlarýn tanýðý,
Dönülmez yolculuðun vedasýdýr bu sancý,
Hangi buzul söndürür kalbimdeki yanýðý?
Anýlarým yangýndýr kalbimde her bölüme,
Mehtapta gölde yüzen bir periyi hatýrlar.
Hayatýn baharýnda sessiz gelen ölüme,
Alev damlalarýdýr sicimlenen satýrlar!
Gözlerimde Ergene, üzerimde Istranca...
Kader þimdi de beni çaðýrýyor satranca!
Böyle dilemiþ demek fermanýnda Emreden.
Elimdeki son kalem açmaza düþtü neden?
’’Matla bitti, dediler Dilaram’ýn satrancý! ’’
Toprak korla yanarken koynundaki cemreden.
Ýrfan Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.