yitirilmiş turuncu

gülüþünle kesilmiþ düþler biriktiriyorum,
sabaha çýkmayan yamalý uykularýmýn
bir yaðmur birikintisi gibi tortulandýðý göz çukurlarýmda.
çok vakit heba ettim,
elma toplarken mahalle çocuklarý hayal sofralarýna,
ben gerçekçi bir acýnýn koynunda.
omurlarýma basan dört kollu bir canavar deðildi ise,
neydi beni böyle yaþarken düþüren çelme ?
ne vakit diriltsem boynumu göðe doðru,
bir kuþ uçumu vakit geçmeden yerlere daðýlýyor ferim.
oysa hep, kutsal bir bilmeceydi zihnimde hayallerim.
bir okyanus üzerinde önce,
sonra yeþil,zeytin yeþili bir vadide,
ardýndan bir güz yaðmurunun göðsünde
büyüyecektim.
diyecektim ki sonra,
sancýmý aldýðým bu deli,
çekmecelerinde ölü saklayan gardýropvari þehre:
hüznüm izleridir yaþayýþýmýn,
ben ki, kýrmýzý bir mülteciyim renkler içinde.
onca hezeyan içinde,
manasý düþürülmüþ yediveren bir cümle.
aldýrmayýþým bundan halime.

portatif acýlar buldum kendime,
ve aklýmýn eksik karanlýðýný tamamlýyor yokluðun.
kaç palyaço öldü bu þehrin benekli yüzünde,
kaç ölüm sürgün edildi
süregelen bir yalnýzlýk ölmesin diye..

sonra sen lacivert oldun,
bir ölünün göz çeperlerinde.
oysa ben ruhsuz ve renksizdim,
tercüme eksikliðinden can çekiþen bir þiirde.
birer birer öldürdüm adýmlarýmý,
sessiz sedasýz geri çekildim
bu aþk’entimi düþüren savaþtan.
yoðruldum acýnýn ayaklarý altýnda binlerce defa,
yoruldum, fil gibi yalnýzlýklarýn karþýsýnda.

diyorum ya,
ben hep mistik bir ortadoðu kentiydim,
sen hep,
vahþi bir kapitalizm.

- abdullah cemek


Sosyal Medyada Paylaşın: