"yalnýzken, her þey sana aittir"
Sessizlik,
kuþlar uçmayýn siyaha
savrulur eteklerinde
dört mevsim matemli aþk
kadýn satýr aralarýnda…
ýslýðýnda ýssýzlýða düþer
ölüdür sevmeler
duada kalan dilin
ayracý hüzün
her gece geçer düþlerinden
orman karanlýðý
közlü sevmeler
üþümek tenin kývrýmlarýnda
sýzýp kalmak bir rüyaya
bir düþe kanýp
düþe asýlan sözceler.
kadýnýn gözleri ýslak
þehir yaðmur
karartý gölgelerde bulut
göðsünden yükseliyor acý göðe
yýldýzlar da yok
ay düþmüþ bir yerlere…
gece kokuyor saçlarý
þiirden geçiyor yüzü
esmerliði bundan.
ben hiç hüzne dokunmamýþtým
bir kadýnýn gözleriyle
hiç görmemiþtim sahilin yýkýldýðýný
alnýna dokunmadan önce…
dökme saçlarýný geceye
söküp söküp dikme acýyý
dikiþ tutmaz bu yara
sapla hançeri þiire
acýrsa sözler acýsýn kaleminde
sustalý sus
yaðmur yaðýyor yüreðime…
sessizlik uçurum kenarý
koca bir sisim dilimde…