AN'KARA VE BEN

Bu uçsuz karanlýklarda iki garip,
Bir ben, bir ’Ankara’
Neden nasýl karalar baðlamýþ bu þehir?
Niçin þiirlerde bile böylesi bahtsýzdýr..
Sen diyorum koca þehir!
Sanki kalbime saplanan bir garip hançer,
Acýn hiç mi bitmez senin..
Söyle kinin kime?
Sokaklarýn senden uzaklaþýr olmuþ.
Caddeler ise sanýrsýn hiç senin olmamýþ..
Her þey sende kalýp seni sende kaybetmiþ..
Ne acý..
Esas deðiþen sen deðilsin bilirim,
Ýçindeki bunca acýyla yaþamak..
Nasýldýr, bilirim.
Bir vakitler seni terk ettiðimde baþka güzeldin,
Vurgundum sana delicesine.
Þimdilerde bir adýn kalmýþ geriye.
Deðiþmiþsin içten içe, baþtan baþa.
Seni anlatan birkaç þey kalmýþ kala kala.
Sahi sen ne ara bu hale geldin Ankara?
Kimler getirdi seni bu hale?
Sokaklarýn niçin böylesi ýssýz þimdilerde?
Caddeler nasýl eski senden habersiz?
Ýsimler yabancýlaþmýþ her yerde.
Caddeler ve sokaklar gibi
Ýnsanlar da deðiþmiþ.
Oysa ne çok sevmiþtim seni,
Sende bulduðum her þeyi.
Umudumdun bazen avunduðum,
Ýlk göz aðrýmdýn..
Senle biz olduk, sende bulduk çok þeyi.
Þimdilerde eskimiþ her þey.
Ben gibi, sýr gibi..
Deðiþmiþ bir bir.
Bir adýn kalmýþ dillere destan bir de üç beþ þey seni anlatan.
Yine örtünü çektin, gizlendin..
Gizlen öyleyse mazisi kara.
Bu uçsuz karanlýklarda iki garip,
Bir sen, bir ben.. ’Ankara’

Mehmet DEMÝR sk.
12.09.2016 Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın: