yoksun biliyorum
var olmadýðým kadar yok
yok ellerle dokunuyorsun her þeye
dokuyorsun yalnýzlýðýný
güneþe dönüyorsun Ayçiçek yapraklarýný
tarlana girip çýkýyorlar, senden izinsiz
hasadýný yapýyorlar ruhunun
varlýðýný kanýtlamak için yüzüme gülüyorsun
mevsimsiz çiçekler açtýrýyorsun yorgun kanatlarýnda
kuþlarý geçmeye çalýþýyorsun alýþýlmýþ manevralarla
yol çiziyorsun kendine insan duvarlarý arasýndan
bir masal yolu bulmak uðruna her hamlen
kollarýn kucaklamak için açýlýyor dünyayý
sen oluyorsun önünü geren sýnýr
yokluðu var etmek Tanrý’nýn iþi mi düþünüyorum
bizi neden yarattýyý
yalnýz bir görüntü gülemez
neye yarar parmaklarýn çalýþmasý
görmeye mecbur kalmak berbat bir dünyayý
bir makine kadar iþlemimiz yok mu
var olmak acýyý duyumsamak mý
yoksa iyileþtirmeye mi çalýþmak
bütün eklemlerimizle birlikte,
yokluðu yenmek!
birlikte mi diyorsun..
18. 08. 2016 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.