SAHİPSİZ HAYAT

Ölümün dirimden umudu sevgi
Dirimin kalbi yerinde s’aydý.
Ne umutlar sayýldý karanlýklar üstüne,
Yaprak yaprak döküldü,
Nice temmuzlar geçti.





Yerinde saydý nimet,
Çölden çýkmadý bir im!
Düzlüðünden vuruldu,
Sahipsiz kaldý hayat!






Efendi kim, sahip kim?
Þah’sýna mat, kendine þut!
Egemenlik bizimdi,
Giden hayat
delindi gökyüzü...


05.08.2016 / Kadriye PERVAN/ Kuþadasý

Sosyal Medyada Paylaşın: