demet demet güller topladým dün gece betonarme düþlere gebe bahçelerden. miadý dolmuþ bir türkünün ezgisinde kayboldum dün gece. yitik kalan yanýmý yeþermeyen yaþýma ortak koþtum. isyanýn doruðunda alfabemde ki harfler bir þiir pelesenk oldu kalemin mürekkep kurusu yüzüne. yazmaktan usandýðým ne varsa kiri tozlanmýþ bir leke gibi iz býraktý güne bakan saatlere. acýlarým kopardýðým güllere aðýtlar yakan kanatsýz bir kuþun gözyaþý. yaralarým sabun çürüðü. sarhoþlarýn mehtaba bakýp bakýp savurduðu küfürler kadar anlamsýzsýn artýk. yokluk denen illete söz geçirir oldu attýðým yalnýzlýk düðümü. kendi ekseni etrafýnda dönen dilsiz semazen çýðlýðý nefesim. tamlana tamlana, tamamlanmayý unutmuþ bir söz öbeði zihnimden zuhur eden cümleler. acýlarým sevapsýz gecelere amade bir düþ kýrýðý.