-Vel leyli izâ yagþâ.
*Gel dedim,
vuslatýn þükrünü eda edelim
Hani o gözlerine mil çeken bakýþlarýmýn ertesinde,
karanlýðýn en sýkýcý olduðu zamandan kaçarak
Zaman dedim ya, aldýrma!
Bir tünel geçiþi kadar boðazýmýzda...
Geçen her harfi tutturur yakasýna teslim ederiz mabedine âþkýn...
Derleriz, cümle olur, yo(ð)ruluruz ayrý þehirlerin girdabýnda,
sonra âhvalimize d’okundu(r) sessizce aðlarýz...*
Ey saçýmýn siyahýna,
kaþýmýn kýtasýna,
yüzümün kývrýmlarýna can veren sevda!
Kirpiðine de deðdi mi daðdaðalý bakýþým ?
Ellerinin çizgileri birbirinden çok uzak
Nedir seni böylesi yýpratan?
Kökleþmiþ hücrelerim dile gelip
tek tek öpsün avuçlarýný üst dudaðýndan...
Ýþâ çökmeden henüz
Kýrýlganlýðýna sarýlsýn mý bi çýrpýda
Çerçevesiz dünyanýn ütopyasýnda,
göðsüm göðün olsun mu?
Söylesene
saçýnýn her bir teli
kaç yaþýnda teslim oldu beyazlara
Yalnýzlýðýn hatsafhasýndayken leyl,
aklýn kim bilir kimleri kapýsýndan uðurlar...
Sebepsiz aðlattýlar mý karanlýkta yýldýzýný,
Gün aðarýncaya kadar kaygýya mý boðdular
Adýný haykýran zerrelerin, yakasýndan mý tuttular
Gençliðinin baharýnda sevmelerin coðrafyasýndan seni ne deyipte kovdular...
Neydi seni sevmenin lehçesi
Dilini mühürleyen cümle neydi?
Kaybettiklerini kaybediþinin öznesi neydi?
Hangi yüklem tamamlardý ki seni...
Þimdi bir dinlenme serinliðinde
çek gözlerinin cumhuriyetinden esareti!
Seni sevmenin doruðuna varýrken çýrýlçýplak
Özünden içeyim kalbinin sýð sularýnýn
Can kýrýklarý gibidir bazen kelimeler
Deðince acýtýr bilirim
Deðince incitir,
Ýzin ver!
Deðmeden eline, diline, tenine
Yalpalayarak adým adým cennetinin ana vatanýna (yüreðine) hükmedeyim...
-Lâ tahzen
Cýlýz varlýðýmla ben sana yeterim...
zeynn