Þiir denince akla, yalnýz aþk mý gelirmiþ?
Deme bu âlemde tek, âþýklar mý yaþýyor!
Kimi hiç umursamaz, kimi aþktan delirmiþ;
Kimisinin ayraný, kabarmýþ ta taþýyor…
Kiminin aklý çölde, Leyla deyip geziyor!
Kimisi kalem elde, aþk þiiri yazýyor…
Kiminin bir hali var, yürekleri eziyor;
Kimisi Ferhat olmuþ, nice daðlar aþýyor!
Fakirin aþký ekmek, zenginin aþký para!
Ekmeði bulamayan, düþünür kara, kara…
Öyle çok aþklar var ki, insan içinde yara!
Kimisine bir aþk de; el, ayak dolaþýyor…
Dertler var türlü, türlü, yazacaksan onu yaz!
Açlarý var sersefil, onlarý da gör biraz…
Gereksiz savaþlar var, nedir bu kin, bu garaz?
Dertlerle hemdert olan, görün nasýl þaþýyor!
Bidonlardan kýrýntý toplayanlara bir bak!
Zemheride dolaþýr, yalýn ayak, baþ kabak…
Herkes hanedan deðil, bunlara da yürek yak!
Yazan þairlerden çok, kalem elde üþüyor…
Vatan aþký deyince, millet bir hal oluyor!
Bizim saf boþalýyor, düþmanýnki doluyor…
Her gün þehit geldikçe, halk ecelsiz ölüyor!
Onlarýn acýsýndan, kâðýt elden düþüyor…
Bir de ilahi aþk var, iki göz, iki çeþme!
Þair, býrak kalemi, o yarayý hiç deþme…
Yazdýðýna dikkat et, sakýn çizmeyi aþma!
Elde ne âþýklar var, hamken yanýp, piþiyor…
Karaman-2016/06
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.