Akþamüzeri
Kýzgýn bir lav akýyor guruptan.
Vakit tamam;
Yine bir güneþ yutacak deniz.
Kimi zevkin doruðunda gülümsüyor izlerken,
Kimi þehvetle karanlýða kadeh kaldýrýyor.
Kimi sevgilisiyle yýldýz sayýp
Yükselen burçlarý tartýþýyor;
Kimi sarmaþ dolaþ,
Kayan her yýldýzla kendileri de birlikte kayýp
Dilek tutuyorlar dünyadan bihaber.
Karanlýða hurafeyle kement atýp,
Her adýmda ayrý yýldýz fetheden de cabasý.
Allah’ýn adýna sýðýnýp
Allah’ýn adýna sýðýnaný vuranlar;
Allah’ýn adýný hiç anmayýp
"Allah Allah!" diyenlere kahpe pusu kuranlar!
Güneþi yok mu etmek bütün ortak çabalar?
Bu karanlýk sevdasý nedir Allah’ým?
Gözler kör!
Döktükleri kanda yýkanmýþ vahþi ruhlar,
Fýtrata uygun giyinmiþ vahþi bakýþlar.
Bakýp da göremiyorlar...
Kan rengi semada salýnýyor sessizce ve yapayalnýz.
Nazlý gelin gibi muhteþemsin ay ve yýldýz!
Gecenin en zifiri aný olsa ne yazar?
Iþýtmaz mý sanýlýr karanlýkta ay ve yýldýzlar?
Biliriz ki;
Güneþin doðumundan az önce,
En kara giysisiyle gömülür gece!
Dün vatan için çarpan yüreklerdeydi canlar,
Bugün þafaðýn kýzýllýðýna renk veriyor kanlar.