Yorgun

Yorgun ve kadim
dönüyor dünya
Sana saðýr
Bana kör bir gölge

Yalnýzým bazen,yorgunum genellikle.
Bazen bir þarkýnýn omzunda aðlýyorum,
bir kitabýn omzunda bazen de…
Kimse olmadýðýndan deðil etrafta,
hüznü bulaþtýrmaya kýyamadýðým için sevdiklerime belki de;
insan kalabalýklar içinde de dönebiliyor içine.

Dün kapýyý çekip çýktým nedensiz,
yerli yersiz içimi kaplayan hüzün izinsiz geldi yine,
aldým onu da yanýma kabalýk olmasýn diye.
Ýkindi güneþi vuruyordu yüzüme,
ve saçlarýmda rüzgar
yapraklarý önüne katmýþ hýþýrdatýyor,
nefesimden baþka tek ses bu,
izliyorum öylece.
Ýnsan en çok
kendiyle karþýlaþmaktan korktuðu için
kaçýyor yalnýzlýktan diyorum.
Hüzün,kayýtsýzlýðýma þaþýrýyor,
çekip gidiyor ben yüzleþince.
Aslýnda acýtmýyor artýk yalnýzlýk,
hüznü takamýyor peþine.
Ama yorgunluk benimle yine de,yorgunum sadece…
Sahile indim sonra…
Seslendim denizin lacivert enginliðine.
Sesim karýþtý dalga seslerine.
Dedim ki;ey deniz ,
anlam yüklediðim ne varsa
benim gibi yalnýz onlar da.
Ayný hayatý paylaþsan bile,
ayný rüyayý göremezsin birlikte,
herkes kendi aleminin seyrinde…
Geçici bir yolculuðun,geçici yolcularýyýz sonuçta…
Varlýðý hayatý yaþamaya deðer kýlsa da
Hayat onlar olmadan da eksikti,onlarla da ...

Sosyal Medyada Paylaşın: